Γενική συνέλευση με θέμα – πάλι – το μισθοδοτικό και το πολυαναμενόμενο νομοσχέδιο «καρνάβαλος» του Κου Αβραμόπουλου («δε βλέπω πού υπογράφω») θα γίνει αύριο Τρίτη 24 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα βιβλιοθήκης του Βενιζελείου Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου.
Ως γνωστόν σε όλους, το νομοσχέδιο «Καρνάβαλος» έχει καταντίσει βραζιλιάνικη σαπουνόπερα. Μετά από συνολικά 4 ημέρες απεργίας και αρκετά χρήματα που χάθηκαν στο βωμό του «αγώνα» από τους μισθούς των γιατρών, τίποτα τελικά δεν επετεύχθη. Δηλαδή όχι απολύτως τίποτα. Το ξαναπήραν πίσω το χαρτί και το ξαναδιαπραγματευτήκανε, έβαλε κι υπουργός το χέρι πιο βαθιά στη τσέπη και έδωσε ακόμα κάνα 10ευρω στους γιατρουδάκους. Ο ίδιος υπουργός έδωσε και εντολή στην ΟΕΝΓΕ να συναντηθεί, λέει, και να αποφασίσει (να 'ναι καλά τα παιδιά, το πράξαν ευθείς αμέσως) τι θα κάνει.
Αδυνατώ λίγο να καταλάβω σε τι ακριβώς αποσκοπεί μια τέτοια συνεδρίαση. Αφού έχουν ήδη συνεδριάσει και έχουν ήδη αποφασίσει, γιατί να ξανασυναντηθούνε, να πούνε τι; Τέλος πάντων όμως, γενικότερα εμείς οι Έλληνες μας αρέσει να συνεδριάζουμε, να συζητάμε, να τσακωνόμαστε, βρίσκοντας έτσι έναν τρόπο να δείχνουμε και να υπενθυμίζουμε σε εαυτούς και αλλήλους ποιοί είμαστε και ποια η θέση μας σ' αυτή τη – φουκαριάρα την – κοινωνία. Κάτι σαν το καφενείο το χωριού δηλαδή, που όλοι είναι ειδήμονες επί παντώς επιστητού. Έχω όμως κι άλλο πρόβλημα και είναι το εξής: από πότε ο εκάστοτε υπουργός έχει το δικαίωμα να συγκαλεί σε συνέλευση ένα συνδικαλιστικό όργανο και μάλιστα με θέμα κάποιες αποφάσεις που έχει ήδη παρθεί; Και ακόμα περισσότερο, από πότε οι εκάστοτε πρόεδροι αυτών των συνδικαλιστικών οργανισμών υπακούν; Χμμμ.
'Ντάξει, μπορεί τα παιδιά να υπάκουσαν γιατί είναι καλά παιδιά, γιατί δε θέλουν να δώσουν κακή εντύπωση, γιατί θέλουν να δώσουν τώρα για να πάρουν μετά... δε ξέρω και δε με πολυενδιαφέρει στο τέλος τέλος, ας τους κρίνουν οι άλλοι (όταν έρθει η ώρα να ξαναψηφίσουν). Αυτό όμως που μ' ενδιαφέρει είναι να μη κάνουν καμιά μαλακία (συγνώμη για τη λέξη αλλά μόνο αυτή μου έρχεται όταν ακούω τη φράση «θα αφήσω το στίγμα μου») που θα την πληρώσω εγώ και οι άλλοι συνάδερφοί μου, και μάλιστα για την υπόλοιπη ζωή μας. Θα μου πεις γιατί, στο ΕΣΥ θα παραμείνεις; Μπορεί, δε ξέρω. Τώρα όμως στο ΕΣΥ είμαι είτε μ' αρέσει είτε όχι. Οπότε, μ' ενδιαφέρει. Ξαναβλέποντας λοιπόν τα συμφωνηθέντα και τα κατατεθέντα βλέπω τις εξής διαφορές:
- Λείπουν γύρω στις 2500 θέσεις γιατρών που συμφωνήσαμε πως θα πρέπει να πάρει το ΕΣΥ για να μπορεί να καλήψει τις ανάγκες του. Είναι ο μόνος τρόπος για να μην φτάσουμε 60 χρονών και να κάνουμε ακόμα εφημερίες και 36ωρα. Και πάλι βέβαια δε φτάνουν. Αυτός ο αριθμός συμφωνήθηκε μετά από πολύ συζήτηση και υποχωρήσεις και κινητοποιήσεις και πάρε – δώσε με το υπουργείο. Δεν τιμήθηκε. Κάποιοι μάλλον υπολογίζουν πως αν μείνω στο ΕΣΥ θα δουλεύω μέχρι να πεθάνω όπως δουλεύω τώρα. Επειδή είμαι καλόπιστος και αφελής λέω πάλι δε πειράζει, θα υπάρξουν κίνητρα.
- Πουθενά δε φαίνεται τι θα γίνει του χρόνου. Η ετήσια διάρκεια της σύμβασης δηλαδή μεταμορφώθηκε σε νόμο του κράτους. Κάποιος δηλαδή φαίνεται πως όχι μόνο θέλει να ξεμπλέξει μ' αυτόν τον βραχνά που λέγεται «γιατροί του ΕΣΥ», αλλά θέλει να ξεμπλέξει και μια για πάντα. Έξυπνος δε μπορώ να πω.
- Κάπου υπήρχε και κάποιο πλαφόν το οποίο δε το θέλαμε. Να δουλεύουμε δηλαδή όσο θέλουμε πάνω απ' αυτά που λέει η ΕΕ και πάνω απ' ότι δουλεύουμε σήμερα. Τώρα, αν είμασταν σε ιδιωτική επιχείρηση, ο εργοδότης θα μας κέρναγε και πορτοκαλάδα αν του λέγαμε κάτι τέτοιο. Εγώ τουλάχιστον αυτό θα έκανα. Ξέρεις τι είναι να μη χρειάζεται να πάρεις καινούριους εργάτες για να βγάλεις τη δουλειά; Δώσ' του ΙΚΑ, χρόνο που χάνεις μέχρι να του μάθεις τη δουλειά... χαμένος βγαίνεις. Ο έξυπνος λοιπόν εργοδότης θα έτριβε τα χέρια του. Κάποιοι όμως προφανώς να σκέφτηκαν πως οι λίγοι εργασιομανείς γιατροί θα έβγαζαν πολλά λεφτά. Οπότε το κόψαν κι αυτό. Σαν να σου λέει θα δουλεύεις παραπάνω απ' ότι λέει ο νόμος προκειμένου να καλυφτούν οι ανάγκες του νοσοκομείου γιατί δεν υπάρχουν λεφτά να πάρω 2500 άτομα παραπάνω (κατανοητόν) αλλά αν πάλι κάποιοι από εμάς θέλουν να δουλεύουν πολύ, ε όχι. Στη συνέχεια γίνεται και καλύτερο.
- Είχαν συμφωνήσει ο Κος Αβραμό και ο Τσουκ, προκειμένου να δώσουν και κάποιου είδους κίνητρο λέει για να δουλεύουν οι γιατροί του αυτές τις παραπάνω ώρες, να έχουν παράλληλα και κάποιες οικονομικές ελαφρύνσεις τύπου αφορολόγητο μετά από τις 4-6 εφημερίες το μήνα. Αμ δε! Σιγά μη τους δώσουμε και κίνητρα. Εκεί, να δουλεύουν σα τα σκυλιά μέχρι τα 60, και τι έγινε; Τι κι αν ένας ημερολογιακός χρόνος εργασίας ενός γιατρού είναι παραπάνω απ' το διπλάσιο χρόνο εργασίας οποιουδήποτε άλλου δημοσίου υπαλλήλου με τόσες εφημερίες που κάνει; Τι κι αν η υπερωρία του γιατρού δεν πληρώνεται όπως αυτή, όχι μόνο του οπιουδήποτε άλλου δημοσίου υπαλλήλου αλλά και αυτή του ανειδίκευτου εργάτη; Αντέχει ο γιατρός, δεν έχει ανάγκη.
- Και το τελευταίο από τα σοβαρά τελικά, το «πολυδιευθυντικό». Εδώ έχω να πω τα εξής. Βλέπω και αυτό είναι το μοναδικό που με ρωτάνε όλοι οι επιμελητές προχωρημένης (συγχωρέστε με) ηλικίας. Λες και είναι το μοναδικό που τους καίει. Από την άλλη ένας διευθυντής που συμπαθώ ιδιαίτερα το ονόμασε «ταφόπλακα της δημόσιας υγείας» (!). Τους καταλαβαίνω και τους δύο. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν έχω ακούσει κανέναν απ' τους μικρούς να μιλάνε γι' αυτό. Τόσο πολύ πια είμαστε χωμένοι στην καθημερινότητα που δε κοιτάμε το μέλλον; Και ποιος σας είπε εσάς πως δε μ' ενδιαφέρει εμένα το πολυδιευθυντικό; Κι όχι μόνο εμένα αλλά θα έπρεπε να ενδιαφέρει και τον κάθε ειδικευόμενο. Γιατί να μην ξέρω πως κάποια μέρα θα γίνω διευθυντής; Δεν ακούγεται ωραία μήπως; Ή δε θα έχω παραπάνω χρήματα ως διευθυντής; Δε έχω ακούσει κανέναν να μιλάει γι' αυτό όμως και νομίζω κακώς. Πολύ κακώς. Θα έπρεπε να μας απασχολεί και αυτό και να μην αφήσουμε τους επιμελητές να βγάλουν μόνοι τους το φίδι απ' την τρύπα. Είναι και δικό μας θέμα και όσοι νομίζουν το αντίθετο κάνουν μεγάλο λάθος. Ας μη το ξεχνάμε λοιπόν κι αυτό στις συνελεύσεις μας.
Βλέποντας λοιπόν όλα τα παραπάνω δε μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να σκεφτώ και να αισθανθώ πολύ έντονα πως κάποιος κάπου εκεί ψηλά κοιτάει τον καθρέπτη και γελάει μαζί μου. Κάποιος μου δίνει να φάω απ' αυτά που συμφωνήσαμε τα μισά, όχι επειδή δε μπορεί αλλά επειδή έτσι ίσως να ικανοποιεί κάποια κρυφά του βίτσια με αντικείμενο-υποκείμενο τους γιατρούς. Έχω να του πω ένα: συγχαρητήρια. Κατάφερε με τον μοναδικό του τρόπο να ενώσει μετά από πάρα πολλά χρόνια τους γιατρούς όλης της χώρας, απ' όλες τις ειδικότητες και να τους βγάλει στους δρόμους. Συγχαρητήρια και πάλι. Αλλά δεν τελειώνω εδώ.
Αποφασίστηκαν απεργίες που δεν έφεραν και πολλά αποτελέσματα. Αποφασίστηκαν συνελεύσεις από αυτούς που δεν έχουν κανένα λόγο να αποφασίζουν. Ήρθε η ώρα να αποφασιστεί κάτι πιο δραστικό, κάτι να πονάει αλλά να είναι και νομότυπο, κάτι που να μιλάει τη δική του γλώσσα. Αυτουνού μπορεί να του «δένει τα χέρια η Κομισιόν». Εμένα μου τα λύνει η ΕΕ και οι ίδιοι οι νόμοι του κράτους. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την επίσχεση. Είναι και το τελευταίο όπλο που έχω απέναντι σ' αυτήν την κοροϊδία. Όσο λοιπόν κι αν δε μου είναι εύκολο να βλέπω τον συνάδερφό μου που εφημερεύει να τρέχει να τα βγάζει πέρα μόνος του, δεν έχω άλλη επιλογή. Ο λόγος: και μόνο στην ιδέα ένας τέτοιος άνθρωπος να περάσει τελικά αυτό που θέλει και να βγαίνει μετά στα μπαλκόνια και να λέει πως άφησε το «στίγμα» του στην υγεία, αρρωσταίνω. Δεν είναι το στίγμα σας αυτό που θέλετε να αφήσετε στην δημόσια υγεία κύριε, όποιος και να είστε. Μάλλον το σμίγμα σας είναι αυτό θέλετε να αφήσετε Κε Υπουργέ. Και δεν έχω κανένα σκοπό να γίνω η Μόνικά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου