Σε λίγο καιρό, μέρες για την ακρίβεια, ετοιμάζομαι να πάρω τη αρραβωνιαστικιά μου και σύντομα σύζυγο, να πάμε να την αράξουμε σε κάποια παραλία και να λιώσουμε και οι δύο τα κορμιά μας στον ήλιο όλη μέρα, κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μετά, θα κάνουμε κι άλλα, αλλά δεν είναι της παρούσης. Βλέπετε, θα είναι μάλλον οι τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές μας ως αρραβωνιασμένοι και ίσως και οι τελευταίες τέτοιου είδους για πολύ καιρό, καθότι μετά το γάμο (θα γίνει τα Χριστούγεννα) λέμε να βάλουμε μπρος για τον απόγονο, οπότε λέμε να τις ευχαριστηθούμε όσο μπορούμε.
Παράλληλα, προς μεγάλη μου έκπληξη, ευχάριση πάντα μην παρεξηγηθώ, θα έρθουν Κρήτη δύο πολύ καλοί παλιοί φίλοι με τις οικογένειές τους από το εξωτερικό. Η μία οικογένεια μάλιστα έρχεται από την μακρινή Αυστραλία, που όπως ξέρουμε αυτοί τώρα έχουν χειμώνα βαρύ και φοράνε παλτά και σκούφους και τέτοια. Έρχονται λοιπόν οι άνθρωποι στη Κρήτη να ζεσταθούν λιγάκι και καλά κάνουν. Ανυπομονώ να δω την καινούρια τους οικογένεια, το παιδί, τον καινουριο σύντροφο κτλ. Ε, ως σωστός Έλληνας και Κρητικός (έστω και κατά το ήμισυ) εννοείται πως θα τους φροντίσω ανάλογα: και έξω θα τους βγάλω, και στο σπίτι θα τους φέρω για φαΐ, και όσα μπορώ από το όμορφο νησί μου θα τους δείξω. Πότε θα προλάβω να τα κάνω όλα τα παραπάνω είναι άλλο θέμα, αλλά αφού μου έτυχε έτσι πρέπει να το κάνω κάπως. Αυτές λοιπον οι ευχάριστες υποχρεώσεις συν το γεγονός πως θα πάω διακοπές και το περιμένω τόσο καιρό... ε, να μη στοιχίζουν κάτι ; Έρχεται και τέλος του μήνα και πρέπει να πληρώσω νοίκι, ρεύματα, τηλέφωνα και όλα τα υπόλοιπα. Αποφάσισα λοιπόν να ρωτήσω σήμερα συγκεκριμένο συνάδερφο που - να 'ναι καλά το παιδί - ασχολείται εδώ και χρόνια με τα συνδικαλιστικά των γιατρών, για το πότε να περιμένω να πληρωθώ τις εφημερίες του Μαΐου. Αυτές που έκανα πριν δύο μήνες και έπρεπε να πληρωθώ πριν δύο βδομάδες; Κάπου τις είχα ξεχάσει βλέπετε και ο λόγος ήταν που πήραμε μαζεμένα λεφτά αναδρομικά και επιδόματα οπότε αν δεν έχεις ανάγκη λεφτά δε τα ψάχνεις κιόλας (κακό συνήθειο, ελπίζω να το κόψω).
Προς μεγάλη μου έκπληξη λοιπόν, έμαθα σήμερα πως η κα Επίτροπος έλειπε σε διακοπές και ήρθε σήμερα (μπορεί και χθες). Σίγουρα χρειάστηκε ξεκούραση η γυναίκα (νομίζω πως είναι γυναίκα) και την καταλαβαίνω και της το εύχομαι. Στο γραφείο της ωστόσο επιστρέφοντας βρήκε μια στοίβα με χαρτιά να περιμένουν τις δικές της υπογραφές. Ένα απ' αυτά τα χαρτιά αφορά και τη δικιά μου μισθοδοσία και τις εφημερίες (αυτές που έκανα πριν δυο μήνες και έπρεπε να πληρωθώ πριν δύο βδομάδες; Καλά, πόσο έλειπε η κα επίτροπος;).
Α, έρχεται και η δόση του αυτοκινήτου στις 5 του Αυγούστου, αυτό το ξέχασα. Πάει και το μισό 15νθήμερο. Συνολικά υπολογίζω πως μέχρι τον 15Αύγουστο θα χρειαστώ γύρω στο 1000άρικο και αυτό τσίμα τσίμα. Όχι, δεν έχω σκοπό να ταΐσω τους ανθρώπους suvlakia, αλλά δε θα το παρακάνω κιόλας. Δε με παίρνει, δε μπορώ όσο και να θέλω. Θα κάνω το καλύτερο. Ούτε τις τελευταίες μου διακοπές πριν την παντρειά και το παιδί έχω σκοπό να τις χάσω. Θέλω να πω... θα ήταν καλά να μη τις χάσω. Γιατί εκεί που φτάσαμε, μάλλον θα τις χάσω.
Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να τα κάνω όλα τα παραπάνω που αν μπορούσα θα πήγαινα εγώ μόνος μου στην επίτροπο και θα την παρακαλούσα να υπογράψει το συντομότερο δυνατόν. Δεν μπορώ όμως. Με σταματάνε οι σκέψεις και τα όνειρα που έκανα όταν ήμουν ακόμα φοιτητής και την άσπρη μπλούζα του τελειόφοιτου την κοίταζα με δέος (όπως με δέος κοίταζα τα αυτοκίνητα με το σηματάκι του γιατρού). Με σταματάνε οι αναμνήσεις των ονείρων μου πως κάποια μέρα θα τελειώσω και θα κάνω αυτά που με τόσο κόπο ξενυχτούσα τόσα βράδυα να μάθω, πράξη, πως θα σώζω ανθρώπινες ζωές και ο κόσμος θα με ευχαριστεί και θα με σέβεται γι' αυτό που θα είμαι, όχι μόνο ως επαγγελματίας αλλά πάνω απ' όλα ως άνθρωπος και πως αν και μπορεί ποτέ να μην πλουτίσω, τουλάχιστον θα έχω μια σίγουρη δουλειά, ένα σίγουρο μισθό αξιοπρεπή και θα μπορώ κι εγώ να πηγαίνω κάποιες μέρες διακοπές το καλοκαίρι. Γαμώτο μου δηλαδή, όλο μεταξεταστέος έμενα και όλο τα έχανα τα καλοκαίρια μου, καιρός δεν είναι να κάνω κι εγώ διακοπές με την αρραβωνιαστικιά μου πια; Τόσα ξενύχτια, τόσο διάβασμα, τόσες αγωνίες, τόσα χρήματα, τόσα νεύρα, τόοοοοοσα χρόνια ΚΑΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΔΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΕΡΑΣΩ, ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΔΕΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΠΟΥ, ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΙΚΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΣΠΙΤΟΝΟΙΚΟΚΥΡΗ ΜΟΥ (απ' την τράπεζα δε μπορώ, αλλά αν μπορούσα θα το έκανα κι αυτό), ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΒΕΝΖΙΝΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ (τώρα που το θυμήθηκα);
Ξέροντας αυτά που ξέρω τώρα για το επάγγελμα που διάλεξα, αν με ρωτούσε κάποιος όταν άρχισα την ιατρική, αν θα την έκανα, τι θα του απαντούσα; Με πολύ φυσικό τρόπο θα του απαντούσα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην έκανα το παν να την τελείωνα, όπως και το παν να την ασκούσα. Τίποτα (ακόμα) δε με φοβίζει και δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που θα με εμποδίσει να σταματήσω να την ασκώ, ιδιαίτερα οι διακοπές της κας Επιτρόπου.
Και λόγω των όλων παραπάνω, όχι κα Επίτροπε, δε θα σας παρακαλέσω να μου δώσετε τα λεφτά που δούλεψα ξενυχτόντας τόσα βράδια μακριά από την αρραβωνιαστικιά μου, το κρεββάτι μου, τη βολή μου. Κανέναν δε θα παρακαλέσω. Κι όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να ροκανίζουν την αξιοπρέπεια και τα όνειρά μου, δε θα το καταφέρουν. Πάντα θα κοιτάω πίσω, πάντα θα θυμίζω στον εαυτό μου πώς ξεκίνησα και πού θέλω να φτάσω (κι ας μη φτάσω ποτέ, δεν έχει σημασία) και πάντα θα προσπαθώ να μην ξεχνώ και να είμαι σωστός. Θέλω όμως σωστοί να είναι και οι άλλοι. Και ξέρω πως και η επίτροπος να έλειπε, υπάρχει υπάλληλος που μπορούσε να υπογράψει για να πληρωθώ στην ώρα μου (κι ας είναι "η ώρα μου" δύο μήνες αργότερα).
Μα τι νομίζουν; πως δεν καταλαβαίνω πως με κοροϊδεύουν; Επειδή δεν κάνω κάτι; Επειδή δεν εξοργίζομαι; Εξοργίζομαι και μάλιστα πολύ, απλώς δεν τους το δείχνω. Ακόμα. Δεν ξεχνώ πως είχαμε αποφασίσει ως σύλλογος ειδικευομένων (πανελληνίως) να κάνουμε κάτι αν δεν έπερναν 2000 γιατρούς μέχρι τον Ιούλιο του 2009. Τώρα δηλαδή. Δεν κάνανε τίποτα. Να το ξαναθυμίσω λοιπόν στον ευατό μου και τους υπόλοιπους συναδέρφους τι είχαμε αποφασίσει; Επίσχεση είχαμε αποφασίσει και απεργίες και αποχές από την εργασία μας. Νομίζουν κάποιοι πως επειδή είναι καλοκαίρι και επειδή μας έδωσαν κάποιο επίδομα και κάποια αναδρομικά θα ξεχάσουμε; Δικά μας ήταν, δεν μας τα έδωσε κανείς απ' την τσέπη του. Δεδουλευμένα νυχτιάτικα.
Ήθελα και να 'ξερα, αυτός που ήταν στο πόστο της Επιτρόπου όταν εκείνη έλειπε, τι έκανε; Δεν μπορούσε να τα υπογράψει; Όταν ο γιατρός λείπει απ' το πόστο του και κάποιος πεθαίνει, κινδυνεύει (ο γιατρός) να πάει φυλακή και δικαίως. Όταν λείπει ο φαντάρος απ' τη σκοπιά του επίσης. Δικαίως πάλι. Όταν λείπει ένας επίτροπος ή αυτός που τον αντικαθιστά δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, και κάποιες εκατοντάδες γιατροί ή άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πληρωθούν στην ώρα τους τι γίνεται; Γιατί δεν κουνιέται φύλλο; Να σου πω εγώ; Γιατί το φύλλο αυτό πρέπει κάποιος να το κουνήσει για να κουνηθεί. Και αυτός ο κάποιος είμαι εγώ κι εσύ και όλοι μας.
Σκέφτομαι τους συναδέρφους που έχουν και παιδί/παιδιά, άλλους που έχουν δάνειο, άλλους που έχουν και τα δύο (Θεε μου φύλαγε!). Τι να πει κανείς γι' αυτούς; Εγώ τσαντίζομαι που μπορεί να μην πάω διακοπές και που ίσως ν' αργήσει λίγο το νοίκι μου. Αυτοί, Παναγιά μου, τι να πούνε; Άλλοι πιο μεγάλοι από μένα, που έχουν να πληρώσουν εκτός τα παραπάνω και καλοκαιρινά φροντιστήρια, τι κάνουν αυτοί Θεέ μου;
Θα μου πεις τώρα, τι κάθεσαι ρε συνάδερφε και τα σκέφτεσαι όλα αυτά και μας πρίζεις κι εμάς; Βγες λίγο έξω, πιες ένα ποτάκι με το γυναικάκι σου να ξεχάσεις και πού ξέρεις, μπορεί η Επίτροπος αύριο να υπογράψει. "Μπορεί". Δε λέω σ' αυτό το επάγγελμα μαθαίνουμε πως το κακό μπορεί να σε βρει ανα πάσα στιγμή. Αλλά άλλο να σε βρει από κακή στιγμή και άλλο από την αδιαφορία κάποιου άλλου.
Καλό καλοκαίρι σε όλους και καλές διακοπές.
